چو کردی اربعین اول آغاز

ز هر کس تا توانی پوش آن راز

در آن مدت که آن خواهی برآورد

بکم خوردن ترا باید سرآورد

بباید احتیاط طعمه کردن

پس آنگه لقمه ها بر خود شمردن

کنی هر شب بتدریج اندکی کم

که تا از نفس ناید بر دلت غم

شب اول دو صد درهم خورش کن

بدان خوردن تنت را پرورش کن

بدین ترتیب هر شب میفکن پنج

که تا قوتت شود پنجاه بیرنج

همان پنجه مقرر تا بآخر

که تا ضعفی نگردد در تو ظاهر

اگر میلت بشیرین باشد و چرب

مشو با نفس خود پیوسته در حرب

بهر هفته بخور شیرین و چربی

درین معنی مکن با نفس حربی

ولی باید که یک گوشه گزینی

نداند کس که تو گوشه گزینی

اگر جفت حلالت هم نداند

ترا بهتر که آن پوشیده ماند

بپوشی از خلایق حال خود را

که کس واقف نگردد نیک و بد را

اگر معروف خواهی شد برین کار

برون جمع باید شد بناچار

یکی گوشه گزین از بهر خلوت

که تا یابد دلت آرام و سلوت

چنان جائی که باشد تنگ و تاریک

در او اندیشه ها میکن تو باریک

ولی پوشیده باید آن ز هر کس

چنانکه آن جای را تو دانی و بس

اگر پیرت نشاند باک نبود

دم او بر تو جز تریاک نبود

بهرجائی که او گوید تو بنشین

صلاح کار خود یکسر در آن بین

مکن ترک جماعت وان جمعه

بری شو از ریا و ذوق سمعه

برون میرو ولی از خلق مگریز

بصورت با کسی اندر میامیز

همیشه با وضو و ذکر میباش

بجان آنگه بدل با فکر میباش

بنصف آخر شب پاس میدار

تطوع میگذار و اشک میبار

شب هر جمعهٔ میدار زنده

بجان بشنو تو ای مرد رونده

اگر نوری به بینی یا خیالی

نظر با آن مکن در هیچ حالی

اگر پیرت بود از پیر می پرس

بهر مشکل ازو تعبیر می پرس

بصورت گر بود پیرت ز تو دور

مدار احوال خود از پیر مستور

اگر ممکن بود اعلام کردن

به پیر خویشتن پیغام کردن

مدار احوال خود پوشیده از پیر

که پیرت خود بسازد جمله تدبیر

چو پیر آنجا نباشد ذکر میکن

درین معنی همیشه فکر میکن

همان احوال را پوشیده میدار

که خود مکشوف گردد بر تو اسرار

به عشر اولین تسبیح کن ذکر

بگو عشر دوم تمجید با فکر

در تهلیل باید بعد از آن سفت

که تهلیلست ازتو بهترین گفت

بدین شیوه که شد گفته نگهدار

ز خواب و خورد و وز گفت وز کردار

اگر دولت بود یار و قرینت

بآخر آید اول اربعینت